Een nieuw leven
Voor de mensen die mijn blogs hebben gevolgd en met mij zijn meegegaan naar mijn nieuwe leven, is dit derde begin een logisch vervolg op het vorige einde. Zij hebben mij in mijn voorgaande schrijfsels gesteund en kracht gegeven op een manier die zelfs ik niet in woorden weet te vatten. Zij hebben van dichtbij -zij het in real life contact, zij het in cyber space- mijn gevecht met kanker meegemaakt en de levensverandering die daardoor in gang zijn gezet samen met mij beleefd. Ik ben jullie dankbaar voor alles wat jullie mij sinds het begin van mijn vorige blog hebben gegeven.
Er zijn ook mensen die op enig moment hebben besloten om mij niet meer te volgen. En nu heb ik het niet alleen maar over het blog; sommigen hebben afscheid van mij genomen om voor mij niet helemaal duidelijke redenen. Jammer, spijtig en best wel verdrietig. Maar het zij zo. Ik heb inmiddels ook afscheid van hen genomen. Schepen vergaan en zo gaat het ook met vriendschappen.
Er zijn mensen bijgekomen, halverwege het verhaal van mijn voorgaande blog en halverwege mijn wandeling langs kanker en het overleven daarvan. Ik ben blij met hun aanwezigheid en ik ben dankbaar voor hun steun.
Er zijn ook mensen bijgekomen via een andere weg, maar dat komt later aan de orde.
Voor degenen die nu pas inhaken in wat ik mijn derde begin noem, zal ik een samenvatting proberen te schetsen van de gebeurtenissen die sinds het voorjaar van 2010 tot dit nieuwe begin hebben geleid. Voor degenen die dat verhaal al kennen: heb eventjes geduld, ik kom zo weer terug om vervolgens echt te beginnen.
In het voorjaar van 2010 was ik constant ziek en verzwakt. Zelf dacht ik dat de reeds aanwezige fibromyalgie wellicht was omgeslagen naar CVS (Chronisch Vermoeidheid Syndroom) en ik was dan ook druk bezig om daarvoor in onderzoek en behandeling te gaan. Maar toen ontdekte ik een knobbeltje in het gehemelte van mijn mond. Of eigenlijk maakte mijn nieuwe hond me daar op attent door bijna constant aan mijn mond te ruiken en door zijn snuit steeds tegen mijn wang aan te duwen. Daardoor werd ik mij er van bewust dat er een knobbeltje zat. En dat knobbeltje begon al heel snel een knobbel te worden en bezorgde mij veel klachten op veel verschillende manieren. Ik ging van onderzoek naar onderzoek en uiteindelijk belandde ik in de V.U. te Amsterdam. Dat was in de nazomer van 2010. Vanaf dat moment ging het razendsnel. Nog meer onderzoeken volgden, ik belandde bij een professor in de oncologie - Hoofd-Hals Kanker. De schrik sloeg mij en de mijnen om het hart maar we hadden nauwelijks tijd om bang te zijn. Ik werd geopereerd en de knobbel werd verwijderd. En de diagnose luidde 'kanker'. Een zeldzame soort waarvan het verloop onzeker is. Na de operatie kreeg ik met complicaties te maken, ik werd doodziek en in november 2010 begonnen de bestralingen. Zeven weken lang, 35 stuks in totaal. Dag na dag. En ik werd zieker en zieker, zwakker en zwakker. Ik begon te schrijven, van me af te schrijven om op die wijze voor mezelf de boel een beetje helderder op een rijtje te krijgen. Ik ontdekte dat schrijven mij veel bracht en gaf en ik ontdekte ook dat het mensen aansprak. Ik bleef schrijven en schrijven terwijl ik zieker en zieker werd. Ik dacht dat ik het nooit te boven zou komen maar ik dacht niet aan opgeven. Ik wist dat het mijn tijd niet was, ik wist dat ik dit zou overleven. Hoe? Geen idee! Maar ik zou dit gevecht niet verliezen! Het schrijven heeft mij daarbij geholpen.
In januari 2011 kreeg ik mijn laatste bestraling en kon mijn lichaam beginnen met het verwerken van de doses radioactiviteit die het binnen had gekregen. Heel langzaam kroop ik uit het diepste dal, begon ik weer een heel klein beetje te leven. Ik durfde weer verder dan 1 dag te denken en ik merkte dat het leven -het werkelijke leven- aan mij begon te trekken. Naarmate mijn krachten toenamen, werd ik dorstiger en hongeriger naar het echte leven. In februari wilde ik op vakantie, ik dacht dat ik het lichamelijk weer zou aankunnen. Dus met mijn echtgenoot en mijn ouders ben ik op vakantie gegaan. Naar een beetje warmte, naar een letterlijke en figuurlijke grensverlegging. Naar wat ik dacht dat een nieuw begin zou zijn. De rolstoel en de morfine gingen met mij mee naar het buitenland, en helaas ook mijn verzwakte gestel. Tijdens die vakantie ben ik zwaar over mijn grenzen gegaan. Mijn echtgenoot Cor sleepte mij van hot naar her en ik liet mij meeslepen. Ik ging er niet tegen in omdat de kracht daarvoor mij ontbrak. Ik liet het gebeuren en daarmee knalde ik dus keihard over mijn kunnen heen. Eenmaal terug in het koude Nederland, kreeg ik een enorme terugslag kon ik weer van voren af aan beginnen met herstel. In plaats van de rust die ik van de vakantie had willen krijgen, kwam ik zwakker terug dan toen ik wegging. Liggend in mijn snoezelhoek - twee chaise longues met veel kussens die tezamen mijn herstelhoek in de woonkamer waren geworden - realiseerde ik mij dat die vakantie tekenend was voor hoe ik in mijn huwelijk met Cor stond: ik ging altijd maar voorbij aan mijn eigen verlangens en behoeften. Omwille van de lieve vrede, liet ik mij meestal voortslepen waardoor ik mijn grenzen niet bewaakte en er zelf steeds ver overheen knalde, nadat ik anderen (lees: Cor) over diezelfde grenzen had laten denderen. Ik zorgde en verzorgde, maar vooral hem en niet mezelf.
Liggend in die snoezelhoek kwam ik tot de conclusie dat mijn leven tot dusver in het algemeen en met Cor in het bijzonder, niet meer het leven was dat ik voortaan voor mezelf wilde. Langzaam maar zeker kwam ik tot de conclusie dat ik een nieuwe kans had gekregen om een andere wending aan mijn leven te geven.
Zij die mij en Cor tijdens ons huwelijk hebben gekend, weten dat wij een vechthuwelijk hadden. Gepassioneerd, dat zeker. Maar dan ook in negatieve zin. Veel ruzies, veel strijd (al dan niet fysiek), veel verdriet en vooral veel onrust. Veel drank ook; waar Cor was, was er drank. En drank maakt inderdaad veel meer kapot dan je lief is. Degene die drinkt heeft dat niet in de gaten, degene die er door geraakt wordt des te meer. Maar ook het slechte bekende is bekend en daardoor op een verwrongen manier veilig. Schijnveilig welteverstaan. Ook tot die conclusie kwam ik langzaam maar zeker.
Mijn gevoel voor Cor was tanende. Dat was het al jaren, maar liggend in die snoezelhoek zag ik eindelijk onder ogen hoe lang dat al gaande was en hoe weinig er nog over was van wat ik ooit voor hem voelde. De drang om te blijven vechten voor dit huwelijk, ontbrak en ik had de wil en de kracht er niet meer voor om het opnieuw op te brengen.
Liggend in die snoezelhoek kwam ik, kort gezegd, tot de conclusie dat Cor en ik geen gezamenlijke toekomst meer hadden. En liggend in die snoezelhoek kwam ik tot de conclusie dat ik voor mezelf moest kiezen. Ik had kanker overleefd, ik had een nieuwe kans in het leven gekregen en die moest ik met beide handen pakken!
En toen... tja, toen. Wat te doen? Hoe te beginnen? Nee, hoe te eindigen en daarna weer opnieuw te beginnen? Vragen, vragen en nog eens vragen. Maar geen twijfels, dat zeker niet!
Maar toen... gebeurde er iets wat ik nooit voor mogelijk had gehouden. Er was iemand mijn leven binnengewandeld en vanuit een verre vriendschap in een ver verleden groeide en bloeide er eerst intense vriendschap, toen intense verbondenheid en ineens liefde. Een ongelooflijke maar oh zo mooie liefde en noch hij, noch ik, wilden daar aan voorbij gaan.
Nu kan ik natuurlijk een soort van liefdesroman maken van dit toch al te lange verhaal, maar dat doe ik niet. Ik ben geen romanschrijfster en Bouquetreeks-verhalen zijn niet aan mij besteedt. Dus beperk ik mij tot het nogmaals roepen dat het een ongelooflijke liefde is! En die liefde heet Cees. Mijn mannetje van de radio. De DJ van mijn leven. Mijn tweelingziel. For sure!
Voor degenen die nieuw zijn ingehaakt: Cees is ooit mijn danspartner geweest op dansles. Ooit hebben we een soort van korststondige verkering gehad. Totdat hij zijn been brak en met dansles moest stoppen en ik met mijn geboortevader naar Spanje vertrok. Toen ik begin jaren '80 met hangende pootjes in Purmerend terug kwam, was Cees al verworden tot iemand uit het verleden. We zijn elkaar in al die jaren maar 1 keer tegengekomen, zonder er verder bij stil te staan. We waren inmiddels allebei getrouwd en dat was het dan.
Via Hyves was hij in 2010 weer met mij in contact gekomen en onderhielden we luchtig contact met elkaar. Totdat ik ziek werd. Hij stuurde mij steevast elke dag een sms-je om mij moed in te spreken voor de bestraling van die dag. Hij bezocht mij aan het einde van 2010, toen ik zo ongeveer op het diepste punt van mijn ziek zijn was. Hij wandelde mijn leven binnen... en is daar gebleven.
In de zomer van 2011 kondigde ik mijn wens aan om te gaan scheiden. Het kwam hard aan, harder dan wij, de mensen in zijn directe omgeving, hebben mogen zien. Want hij hield dat voor zich. Hij maakte slechts een handjevol mensen deelgenoot van stukjes en beetjes. Hier vertelde hij een stukje, bij een ander weer een ander stukje. Maar het hele verhaal, wat het werkelijk voor hem betekende en hoe hard hem het raakte, dat deelde hij met niemand volledig. Hij begon zichzelf af te zonderen en liet zich gaan. Verdoofde zich met drank, net zolang totdat het mis ging. Uiteindelijk ben ik, omwille van beider veiligheid, tijdelijk de deur uitgegaan. Naar mijn ouders, om van daaruit de scheiding netjes en in goed overleg met Cor te regelen. Aanvankelijk leek het erop dat het keurig zou verlopen. Helaas, het mocht niet zo zijn. Hij begon zwaarder te drinken, verwaarloosde zichzelf nog meer, werd depressief (of nog depressiever dan hij heimelijk al was) en werd zieker. Hij wist van mijn gevoelens voor Cees, wist en was het ermee eens dat ik de woning zou proberen te behouden... En ineens was het over, voorbij.
Op een dag dat ik met Cor thuis had afgesproken, trof ik hem levenloos aan. Opgehangen. Dood. Klaar, over, uit. Geen briefje, geen tekenen vooraf, niks. Gewoon, uit het niets: dood, opgehangen, klaar, over, uit.
De hel brak los die dag en het licht ging uit bij mij. De woning raakte overspoeld met hulpdiensten, ordehandhavers en alles wat bij een zelfmoord komt kijken.
Samen met de kinderen en ongelooflijk goed gesteund door Cees, mijn ouders en nog enkele voor mij zeer bijzondere mensen (jullie weten wie je bent), heb ik die dagen voor, tijdens en na de uitvaart doorstaan. Aan het hoofd staande van Cor's kinderen, hebben we de uitvaart geregeld. Een crematie zoals Cor mooi zou hebben gevonden. Het was een helse rit voor ons allemaal en voor mij in het bijzonder. Maar ik heb het doorstaan, tot een einde gebracht en ben overnieuw begonnen.
Cor zou het zo niet bedoeld hebben, maar ineens woonde ik samen met Cees. Binnen een paar dagen was ik de spullen van Cor aan het opruimen om ruimte te maken voor de spullen van Cees. Bizar, onwerkelijk, surrealistisch bijna.
En zo kom ik dan eindelijk aan bij dat derde begin, bij het nieuwe leven. Ik zeg derde begin, jawel. Geen tweede kans maar een derde! Ik kreeg mijn eerste begin met mijn geboorte. Mijn tweede begin was toen ik kapot en gebroken terug kwam uit Spanje. En dit is dus mijn derde begin. Mijn nieuwe leven. Nu, hier.
En wat voor een begin! Het ene leven is nog niet afgesloten of het volgende dient zich al aan. En ik verwelkom het zoals ik nog nooit iets heb verwelkomd. Het is stormachtig, absoluut. Het is verwarrend, zeker weten. Het is druk, ongetwijfeld. Het is overweldigend, en hoe! Maar het is welkom, meer dan ooit. En ik ben er klaar voor. Samen met Cees ga ik dat nieuwe leven tegemoet. Letterlijk en figuurlijk maak ik een nieuw begin in een oude omgeving.
Het huis krijgt een make-over, zo ongeveer als ik zelf sluipenderwijs een make-over heb ondergaan. Ik ben 22 kilo lichter uit mijn ziekte gekomen, sterker en gelukkiger dan ooit. Meer mezelf dan ooit.
Het huis werpt haar kleurloze inrichting van zich af en plooit zich om ons heen als een heerlijke, warme en vooral nieuwe jas. Comfortabel voegt het zich naar ons. Het is liefdevol spiritueel gereinigd en heeft Cees en mij verwelkomd.
Het laat zich gevoeglijk omvormen tot wat het eigenlijk altijd al had moeten zijn: een veilige en warme thuishaven voor twee gelukkige mensen die samen een nieuw leven beginnen. En hun hond, hun kat, hun familie, hun vrienden. Hun nieuwe vrienden, vooral ook die. En nieuwe familie. Kijk, daar komen jullie dan eindelijk aan de beurt in dit verhaal! Wat zijn jullie belangrijk voor ons in dit nieuwe leven. De 'oudjes' die niet hebben verzaakt en ons door dik en dun steunen, de 'nieuwelingen' die erbij zijn gekomen en nu deel gaan uitmaken van onze kring. De collega's van de radio, die plek waar ik een andere soort familie ben tegengekomen en die mij zo gemakkelijk in hun midden heeft opgenomen.
Een nieuw leven. Vol van kansen, mogelijkheden en uitdagingen. Het zal niet zomaar gaan, niets gaat zomaar. Niemand krijgt het leven kado, we zullen er samen echt wel iets voor moeten doen. Maar we gaan het doen! De make-over van het huis, de nieuwe kleuren en meubels en de nieuwe auto; het zijn slechts de eerste uiterlijke tekenen van dat nieuwe leven.
Niet iedereen zal het kunnen volgen of begrijpen... en dat hoeft ook niet. Zolang Cees en ik het maar begrijpen. En dat doen we, geloof mij maar!
Dus: nieuw leven, hier kom ik! En met mij, komen er heel veel nieuwe dingen en die ga ik allemaal ontdekken. Met Cees aan mijn zijde en jullie als lezend publiek. Geniet van de voorstelling! Wij genieten alvast van de uitvoering.
Er zijn ook mensen die op enig moment hebben besloten om mij niet meer te volgen. En nu heb ik het niet alleen maar over het blog; sommigen hebben afscheid van mij genomen om voor mij niet helemaal duidelijke redenen. Jammer, spijtig en best wel verdrietig. Maar het zij zo. Ik heb inmiddels ook afscheid van hen genomen. Schepen vergaan en zo gaat het ook met vriendschappen.
Er zijn mensen bijgekomen, halverwege het verhaal van mijn voorgaande blog en halverwege mijn wandeling langs kanker en het overleven daarvan. Ik ben blij met hun aanwezigheid en ik ben dankbaar voor hun steun.
Er zijn ook mensen bijgekomen via een andere weg, maar dat komt later aan de orde.
Voor degenen die nu pas inhaken in wat ik mijn derde begin noem, zal ik een samenvatting proberen te schetsen van de gebeurtenissen die sinds het voorjaar van 2010 tot dit nieuwe begin hebben geleid. Voor degenen die dat verhaal al kennen: heb eventjes geduld, ik kom zo weer terug om vervolgens echt te beginnen.
In het voorjaar van 2010 was ik constant ziek en verzwakt. Zelf dacht ik dat de reeds aanwezige fibromyalgie wellicht was omgeslagen naar CVS (Chronisch Vermoeidheid Syndroom) en ik was dan ook druk bezig om daarvoor in onderzoek en behandeling te gaan. Maar toen ontdekte ik een knobbeltje in het gehemelte van mijn mond. Of eigenlijk maakte mijn nieuwe hond me daar op attent door bijna constant aan mijn mond te ruiken en door zijn snuit steeds tegen mijn wang aan te duwen. Daardoor werd ik mij er van bewust dat er een knobbeltje zat. En dat knobbeltje begon al heel snel een knobbel te worden en bezorgde mij veel klachten op veel verschillende manieren. Ik ging van onderzoek naar onderzoek en uiteindelijk belandde ik in de V.U. te Amsterdam. Dat was in de nazomer van 2010. Vanaf dat moment ging het razendsnel. Nog meer onderzoeken volgden, ik belandde bij een professor in de oncologie - Hoofd-Hals Kanker. De schrik sloeg mij en de mijnen om het hart maar we hadden nauwelijks tijd om bang te zijn. Ik werd geopereerd en de knobbel werd verwijderd. En de diagnose luidde 'kanker'. Een zeldzame soort waarvan het verloop onzeker is. Na de operatie kreeg ik met complicaties te maken, ik werd doodziek en in november 2010 begonnen de bestralingen. Zeven weken lang, 35 stuks in totaal. Dag na dag. En ik werd zieker en zieker, zwakker en zwakker. Ik begon te schrijven, van me af te schrijven om op die wijze voor mezelf de boel een beetje helderder op een rijtje te krijgen. Ik ontdekte dat schrijven mij veel bracht en gaf en ik ontdekte ook dat het mensen aansprak. Ik bleef schrijven en schrijven terwijl ik zieker en zieker werd. Ik dacht dat ik het nooit te boven zou komen maar ik dacht niet aan opgeven. Ik wist dat het mijn tijd niet was, ik wist dat ik dit zou overleven. Hoe? Geen idee! Maar ik zou dit gevecht niet verliezen! Het schrijven heeft mij daarbij geholpen.
In januari 2011 kreeg ik mijn laatste bestraling en kon mijn lichaam beginnen met het verwerken van de doses radioactiviteit die het binnen had gekregen. Heel langzaam kroop ik uit het diepste dal, begon ik weer een heel klein beetje te leven. Ik durfde weer verder dan 1 dag te denken en ik merkte dat het leven -het werkelijke leven- aan mij begon te trekken. Naarmate mijn krachten toenamen, werd ik dorstiger en hongeriger naar het echte leven. In februari wilde ik op vakantie, ik dacht dat ik het lichamelijk weer zou aankunnen. Dus met mijn echtgenoot en mijn ouders ben ik op vakantie gegaan. Naar een beetje warmte, naar een letterlijke en figuurlijke grensverlegging. Naar wat ik dacht dat een nieuw begin zou zijn. De rolstoel en de morfine gingen met mij mee naar het buitenland, en helaas ook mijn verzwakte gestel. Tijdens die vakantie ben ik zwaar over mijn grenzen gegaan. Mijn echtgenoot Cor sleepte mij van hot naar her en ik liet mij meeslepen. Ik ging er niet tegen in omdat de kracht daarvoor mij ontbrak. Ik liet het gebeuren en daarmee knalde ik dus keihard over mijn kunnen heen. Eenmaal terug in het koude Nederland, kreeg ik een enorme terugslag kon ik weer van voren af aan beginnen met herstel. In plaats van de rust die ik van de vakantie had willen krijgen, kwam ik zwakker terug dan toen ik wegging. Liggend in mijn snoezelhoek - twee chaise longues met veel kussens die tezamen mijn herstelhoek in de woonkamer waren geworden - realiseerde ik mij dat die vakantie tekenend was voor hoe ik in mijn huwelijk met Cor stond: ik ging altijd maar voorbij aan mijn eigen verlangens en behoeften. Omwille van de lieve vrede, liet ik mij meestal voortslepen waardoor ik mijn grenzen niet bewaakte en er zelf steeds ver overheen knalde, nadat ik anderen (lees: Cor) over diezelfde grenzen had laten denderen. Ik zorgde en verzorgde, maar vooral hem en niet mezelf.
Liggend in die snoezelhoek kwam ik tot de conclusie dat mijn leven tot dusver in het algemeen en met Cor in het bijzonder, niet meer het leven was dat ik voortaan voor mezelf wilde. Langzaam maar zeker kwam ik tot de conclusie dat ik een nieuwe kans had gekregen om een andere wending aan mijn leven te geven.
Zij die mij en Cor tijdens ons huwelijk hebben gekend, weten dat wij een vechthuwelijk hadden. Gepassioneerd, dat zeker. Maar dan ook in negatieve zin. Veel ruzies, veel strijd (al dan niet fysiek), veel verdriet en vooral veel onrust. Veel drank ook; waar Cor was, was er drank. En drank maakt inderdaad veel meer kapot dan je lief is. Degene die drinkt heeft dat niet in de gaten, degene die er door geraakt wordt des te meer. Maar ook het slechte bekende is bekend en daardoor op een verwrongen manier veilig. Schijnveilig welteverstaan. Ook tot die conclusie kwam ik langzaam maar zeker.
Mijn gevoel voor Cor was tanende. Dat was het al jaren, maar liggend in die snoezelhoek zag ik eindelijk onder ogen hoe lang dat al gaande was en hoe weinig er nog over was van wat ik ooit voor hem voelde. De drang om te blijven vechten voor dit huwelijk, ontbrak en ik had de wil en de kracht er niet meer voor om het opnieuw op te brengen.
Liggend in die snoezelhoek kwam ik, kort gezegd, tot de conclusie dat Cor en ik geen gezamenlijke toekomst meer hadden. En liggend in die snoezelhoek kwam ik tot de conclusie dat ik voor mezelf moest kiezen. Ik had kanker overleefd, ik had een nieuwe kans in het leven gekregen en die moest ik met beide handen pakken!
En toen... tja, toen. Wat te doen? Hoe te beginnen? Nee, hoe te eindigen en daarna weer opnieuw te beginnen? Vragen, vragen en nog eens vragen. Maar geen twijfels, dat zeker niet!
Maar toen... gebeurde er iets wat ik nooit voor mogelijk had gehouden. Er was iemand mijn leven binnengewandeld en vanuit een verre vriendschap in een ver verleden groeide en bloeide er eerst intense vriendschap, toen intense verbondenheid en ineens liefde. Een ongelooflijke maar oh zo mooie liefde en noch hij, noch ik, wilden daar aan voorbij gaan.
Nu kan ik natuurlijk een soort van liefdesroman maken van dit toch al te lange verhaal, maar dat doe ik niet. Ik ben geen romanschrijfster en Bouquetreeks-verhalen zijn niet aan mij besteedt. Dus beperk ik mij tot het nogmaals roepen dat het een ongelooflijke liefde is! En die liefde heet Cees. Mijn mannetje van de radio. De DJ van mijn leven. Mijn tweelingziel. For sure!
Voor degenen die nieuw zijn ingehaakt: Cees is ooit mijn danspartner geweest op dansles. Ooit hebben we een soort van korststondige verkering gehad. Totdat hij zijn been brak en met dansles moest stoppen en ik met mijn geboortevader naar Spanje vertrok. Toen ik begin jaren '80 met hangende pootjes in Purmerend terug kwam, was Cees al verworden tot iemand uit het verleden. We zijn elkaar in al die jaren maar 1 keer tegengekomen, zonder er verder bij stil te staan. We waren inmiddels allebei getrouwd en dat was het dan.
Via Hyves was hij in 2010 weer met mij in contact gekomen en onderhielden we luchtig contact met elkaar. Totdat ik ziek werd. Hij stuurde mij steevast elke dag een sms-je om mij moed in te spreken voor de bestraling van die dag. Hij bezocht mij aan het einde van 2010, toen ik zo ongeveer op het diepste punt van mijn ziek zijn was. Hij wandelde mijn leven binnen... en is daar gebleven.
In de zomer van 2011 kondigde ik mijn wens aan om te gaan scheiden. Het kwam hard aan, harder dan wij, de mensen in zijn directe omgeving, hebben mogen zien. Want hij hield dat voor zich. Hij maakte slechts een handjevol mensen deelgenoot van stukjes en beetjes. Hier vertelde hij een stukje, bij een ander weer een ander stukje. Maar het hele verhaal, wat het werkelijk voor hem betekende en hoe hard hem het raakte, dat deelde hij met niemand volledig. Hij begon zichzelf af te zonderen en liet zich gaan. Verdoofde zich met drank, net zolang totdat het mis ging. Uiteindelijk ben ik, omwille van beider veiligheid, tijdelijk de deur uitgegaan. Naar mijn ouders, om van daaruit de scheiding netjes en in goed overleg met Cor te regelen. Aanvankelijk leek het erop dat het keurig zou verlopen. Helaas, het mocht niet zo zijn. Hij begon zwaarder te drinken, verwaarloosde zichzelf nog meer, werd depressief (of nog depressiever dan hij heimelijk al was) en werd zieker. Hij wist van mijn gevoelens voor Cees, wist en was het ermee eens dat ik de woning zou proberen te behouden... En ineens was het over, voorbij.
Op een dag dat ik met Cor thuis had afgesproken, trof ik hem levenloos aan. Opgehangen. Dood. Klaar, over, uit. Geen briefje, geen tekenen vooraf, niks. Gewoon, uit het niets: dood, opgehangen, klaar, over, uit.
De hel brak los die dag en het licht ging uit bij mij. De woning raakte overspoeld met hulpdiensten, ordehandhavers en alles wat bij een zelfmoord komt kijken.
Samen met de kinderen en ongelooflijk goed gesteund door Cees, mijn ouders en nog enkele voor mij zeer bijzondere mensen (jullie weten wie je bent), heb ik die dagen voor, tijdens en na de uitvaart doorstaan. Aan het hoofd staande van Cor's kinderen, hebben we de uitvaart geregeld. Een crematie zoals Cor mooi zou hebben gevonden. Het was een helse rit voor ons allemaal en voor mij in het bijzonder. Maar ik heb het doorstaan, tot een einde gebracht en ben overnieuw begonnen.
Cor zou het zo niet bedoeld hebben, maar ineens woonde ik samen met Cees. Binnen een paar dagen was ik de spullen van Cor aan het opruimen om ruimte te maken voor de spullen van Cees. Bizar, onwerkelijk, surrealistisch bijna.
En zo kom ik dan eindelijk aan bij dat derde begin, bij het nieuwe leven. Ik zeg derde begin, jawel. Geen tweede kans maar een derde! Ik kreeg mijn eerste begin met mijn geboorte. Mijn tweede begin was toen ik kapot en gebroken terug kwam uit Spanje. En dit is dus mijn derde begin. Mijn nieuwe leven. Nu, hier.
En wat voor een begin! Het ene leven is nog niet afgesloten of het volgende dient zich al aan. En ik verwelkom het zoals ik nog nooit iets heb verwelkomd. Het is stormachtig, absoluut. Het is verwarrend, zeker weten. Het is druk, ongetwijfeld. Het is overweldigend, en hoe! Maar het is welkom, meer dan ooit. En ik ben er klaar voor. Samen met Cees ga ik dat nieuwe leven tegemoet. Letterlijk en figuurlijk maak ik een nieuw begin in een oude omgeving.
Het huis krijgt een make-over, zo ongeveer als ik zelf sluipenderwijs een make-over heb ondergaan. Ik ben 22 kilo lichter uit mijn ziekte gekomen, sterker en gelukkiger dan ooit. Meer mezelf dan ooit.
Het huis werpt haar kleurloze inrichting van zich af en plooit zich om ons heen als een heerlijke, warme en vooral nieuwe jas. Comfortabel voegt het zich naar ons. Het is liefdevol spiritueel gereinigd en heeft Cees en mij verwelkomd.
Het laat zich gevoeglijk omvormen tot wat het eigenlijk altijd al had moeten zijn: een veilige en warme thuishaven voor twee gelukkige mensen die samen een nieuw leven beginnen. En hun hond, hun kat, hun familie, hun vrienden. Hun nieuwe vrienden, vooral ook die. En nieuwe familie. Kijk, daar komen jullie dan eindelijk aan de beurt in dit verhaal! Wat zijn jullie belangrijk voor ons in dit nieuwe leven. De 'oudjes' die niet hebben verzaakt en ons door dik en dun steunen, de 'nieuwelingen' die erbij zijn gekomen en nu deel gaan uitmaken van onze kring. De collega's van de radio, die plek waar ik een andere soort familie ben tegengekomen en die mij zo gemakkelijk in hun midden heeft opgenomen.
Een nieuw leven. Vol van kansen, mogelijkheden en uitdagingen. Het zal niet zomaar gaan, niets gaat zomaar. Niemand krijgt het leven kado, we zullen er samen echt wel iets voor moeten doen. Maar we gaan het doen! De make-over van het huis, de nieuwe kleuren en meubels en de nieuwe auto; het zijn slechts de eerste uiterlijke tekenen van dat nieuwe leven.
Niet iedereen zal het kunnen volgen of begrijpen... en dat hoeft ook niet. Zolang Cees en ik het maar begrijpen. En dat doen we, geloof mij maar!
Dus: nieuw leven, hier kom ik! En met mij, komen er heel veel nieuwe dingen en die ga ik allemaal ontdekken. Met Cees aan mijn zijde en jullie als lezend publiek. Geniet van de voorstelling! Wij genieten alvast van de uitvoering.
Reacties
Volg je hart, volg je gevoel.
KhadijahS.
zo.zie.ik.het.ook
(spatie.stuk)
Een heel dikke knuffel uit Brussel!
P.S.: Bedankt voor de uitnodiging voor je blog. Het was heel fijn te lezen dat alles op zijn pootjes terechtkomt. En hoe!!!
Ik heb je al vaker gezegd je moet een boek gaan schrijven.
Ik vind het fijn hier weer eens wat van je te lezen. Vooral dat het goed met je gaat geeft mij veel vreugde. Dat verdienen jullie gewoon. Geniet van iedere dag leef en ben gelukkig.
Liefs kaatje