Het derde begin en het vervolg

Dit blog is geschreven voordat Cor zelfmoord pleegde. Voordat de stroomversnelling een bijna niet te hanteren snelheid kreeg. En voordat mijn derde leven daadwerkelijk begon. In een tussenstadium, zo gezegd. Ik heb lang getwijfeld om het te publiceren. Maar in dit nieuwe leven is geen ruimte meer voor twijfels... Ik had voor mezelf een soort van status quo gecreëerd - eentje waarmee ik, in het meest gunstige geval, redelijk tevreden kon zijn. Althans, dat heb ik mezelf in de afgelopen twee decennia wijs gemaakt. Ooit, heel vroeger toen ik nog jong en onschuldig en vol dromen was, had ik voor mezelf een hele andere toekomst bedacht. Eentje waarin ik een gelukkig getrouwde vrouw was, moeder van minstens 4 kinderen en op den duur grootmoeder, zelf overgrootmoeder en mater familias. Een vrouw met een leuke carrière, een mooi huis en een leuke auto voor de deur. Een vrouw die de dagelijkse problemen van alledag het hoofd bood zonder al te veel uit haar doen te raken. Evenwichtig en kalm

Het oude barrel (lees: vorige auto), laat zich vooralsnog niet verkopen. Hij lijkt meer aan mij gehecht dan ik aan hem. Of is het een 'zij'? Ik houd het op 'hij', dat praat makkelijker. Hij heeft mij jarenlang trouw gediend. Heeft mij van onderzoek naar onderzoek gereden en van behandeling naar behandeling. Van huis naar buitenland en weer terug. Vervoerder van kostbare zaken en nog kostbaarder mensen. Van oma en ouders, van kinderen en kleinkinderen. Van boodschappen en grote inkopen. Heeft mijn klinkende lach geherbergd en mijn tranen opgevangen. Hij heeft mijn boze klappen op het stuur opgevangen en mijn geluk vleugels gegeven. Heeft mijn vlucht uit het oude vervoerd en mij veilig naar het nieuwe terug gebracht. Een auto - een levenloos ding. Maar als ik bekijk welke momenten ik in die auto heb doorgebracht, dan lijkt het niet zo levenloos meer. Men zegt weleens dat het interieur van een auto iemands leven weergeeft. Ik kan mij daar wel in vinden. In de tijd dat mi

Voor de mensen die mijn blogs hebben gevolgd en met mij zijn meegegaan naar mijn nieuwe leven, is dit derde begin een logisch vervolg op het vorige einde. Zij hebben mij in mijn voorgaande schrijfsels gesteund en kracht gegeven op een manier die zelfs ik niet in woorden weet te vatten. Zij hebben van dichtbij -zij het in real life contact, zij het in cyber space- mijn gevecht met kanker meegemaakt en de levensverandering die daardoor in gang zijn gezet samen met mij beleefd. Ik ben jullie dankbaar voor alles wat jullie mij sinds het begin van mijn vorige blog hebben gegeven. Er zijn ook mensen die op enig moment hebben besloten om mij niet meer te volgen. En nu heb ik het niet alleen maar over het blog; sommigen hebben afscheid van mij genomen om voor mij niet helemaal duidelijke redenen. Jammer, spijtig en best wel verdrietig. Maar het zij zo. Ik heb inmiddels ook afscheid van hen genomen. Schepen vergaan en zo gaat het ook met vriendschappen. Er zijn mensen bijgekomen, halverwege h